Kochać – w kimś drugim siebie pokonać.
Każda ukochana staje się kiedyś gospodynią domu, każda purpura – płaszczem, każda korona – kapeluszem.
Są ludzie, którzy w każdej zupie znajdują włos tylko dlatego, że tak długo nad nią potrząsają głową, aż w końcu jakiś do niej wpadnie.
Wielu obdarzyła natura talentem współczucia, niewielu – współradości.
Są ludzie, którzy by się cieszyli nawet z końca świata, gdyby go przepowiedzieli.
Można kamień rzucić w powietrze. Przez to jednak nie urosną mu skrzydła.
Pragniemy być kochani brutto, nie netto.
Nasze cnoty są najczęściej bękartami naszych grzechów.
Kto nie ma siły, aby być uczciwym, nie ma jej też, aby uwierzyć w uczciwość innych.
Publiczność oklaskuje sztuczne ognie, ale nigdy wschód słońca.
Przed wielką radością drży człowiek prawie tak bardzo jak przed wielkim cierpieniem; może obawia się, że słodkie grono życia na raz zerwie, a w dłoni pozostanie mu sucha łodyga.
Młodości zarzuca się często, że wierzy, iż świat zaczyna się dopiero od niej; ale starość wierzy jeszcze częściej, iż świat kończy się razem z nią.
Pierwsza miłość szalona, chociaż przemija bez śladu i przejawia się śmiesznie, jest przecież najpoważniejszą rzeczą w całym życiu; nic - i w tym tkwi gorzka ironia - nie napina wszystkich sił człowieka tak do ostateczności jak ona.
Nieskończenie wielu mężczyzn ma wygląd myślicieli, chociaż nigdy nie mieli ani jednej myśli.
Lepiej jest być kanciastym Czymś niż okrągłym Niczym.
Geniusz jest inteligencją entuzjazmu.
