Miłość nie jest skarbem, który się posiadło, lecz obustronnym zobowiązaniem.
A żyć możesz tylko dzięki temu, za co mógłbyś umrzeć.
Mądrość nie jest odpowiedzią, lecz lekarstwem.
Prawdą jest to, co upraszcza świat, a nie pomnaża chaos.
Dla całego świata jesteś tylko jednym z wielu, lecz jest ktoś, dla kogo jesteś całym światem.
Czy nie lepiej byłoby zamiast tępić zło szerzyć dobro?
Czas nie jest klepsydrą, która przesypuje piasek, lecz żniwiarzem, który więzi snop.
Przyjaźń poznają po tym, że nic nie może jej zawieść; a prawdziwą miłość po tym, że nic nie może jej zniszczyć.
Tylko nieznane przeraża człowieka. Ale dla tego kto mu stawia czoło, ono już nie jest nieznane.
Ziemia, ojczyzna ludzi.
Umierasz, jeżeli umierają twoi bogowie. Bo żyjesz dzięki nim. A żyć możesz tylko dzięki temu, za co mógłbyś umrzeć.
Pustynię upiększa to, że gdzieś w sobie kryje studnię.
Nie umiemy przewidywać najistotniejszego. Każdy z nas zaznał w życiu największych radości wtedy, kiedy nic ich nie zapowiadało.
Miłość jest przede wszystkim zasłuchaniem w ciszy. Kochać to rozpamiętywać.
Miłość własna to przeciwieństwo miłości.
Moja cywilizacja, która niegdyś rozpłomieniała apostołów, poskramiała gwałtowników, niosła wolność ludom niewolników, dziś nie potrafi już ani zapalać, ani nawracać.
Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas, kiedy nasze skrzydła zapominają, jak latać.
Wiesz, gdy jest bardzo smutno, to kocha się zachody słońca.
Kobieta: ciało najbardziej nagie ze wszystkich istot żywych, jasne i o największym blasku.
Obowiązek rozpoznasz po tym przede wszystkim, że nie pozostawia ci on prawa wyboru.
Ukaż mi się Panie, gdyż wszystko staje się ciężkie, kiedy traci się smak Boga.
Przychodzi taka pora, kiedy nie żądasz niczego. Ani ust, ani uśmiechu, ani miękkich ramion, ani oddechu jej obecności. Wystarczy, że Ona jest.
Ziemia więcej mówi nam o nas niż wszystkie książki.
Stajesz się odpowiedzialny na zawsze za to, co oswoiłeś.
Ziemi nie dziedziczymy po naszych rodzicach, pożyczamy ją od naszych dzieci.
Cudowność domu polega nie na tym, że zapewnia schronienie, ogrzewa, czy daje poczucie własności, ale na tym, że powoli gromadzi w nas zasoby słodyczy.
Cel jest wielki, kiedy mu się poświęcisz. Lecz cel staje się niski, kiedy robisz sobie z niego tytuł do chwały.
Dziecko, które dojrzało i odwykło od matki, znajdzie ucieczkę, dopiero znalazłszy kochaną kobietę. Ona jedna da mu znowu wewnętrzną jedność.
Najważniejsze jest, by gdzieś istniało to, czym się żyło: I zwyczaje. I święta rodzinne. I dom pełen wspomnień. Najważniejsze jest, aby żyć dla powrotu.
Dawać to nie znaczy tracić.
Kochać to nie znaczy patrzeć na siebie nawzajem, ale patrzeć razem w tym samym kierunku.
Są ludzie pozbawieni poczucia czasu. Chcą zrywać kwiaty, które się jeszcze nie stały kwiatami: i wtedy okazuje się, że nie ma kwiatów.
Drzewo jest mocą, która powoli wznosi się ku niebu.
