Kwiaty na to są, ażeby więdły, ale serca są, aby kochały.
Śmierci tak potrzeba uczyć się jak życia.
Woń jest konaniem kwiatów.
A większą mi rozkoszą podróż niż przybycie!
Kochaj cierń co dolega i kamień co nuży. Jakże ci słodki będzie kiedyś kres podróży.
Niech nie martwią Cię cierpienia twe i błędy, wszędzie są drogi proste, lecz i manowce są wszędzie. Bo o to chodzi jedynie, by naprzód wciąż iść śmiało. Bo zawsze się dochodzi, gdzie indziej niż się chciało.
Nadzieja - siostra lęku, matka prośby, kornej niemocy starca opiekunka.
Cokolwiek o mnie rzekną, wszystko prawdą będzie.